ارتودنسی شاخه ای از دندانپزشکی است که دندان ها و فک هایی را که در جای نامناسبی قرار می گیرند اصلاح می کند. دندان هایی که در جایگاه نامناسبی قرار می گیرند و شکل نامتعارفی دارند مشکلات بهداشتی مختلفی ایجاد می کنند. تمیز نگه داشتن دندان ها سخت تر می شود. بیماری که دندان های نامرتبی دارد در معرض خطر ابتلا به پوسیدگی دندان و بیماری های پریودنتال قرار دارد. این وضعیت به دندان هایی که مسئول جویدن غذا هستند فشار بیشتری وارد می کند و متعاقبا در طولانی مدت عوارض مختلفی به جا می گذارد.

اگر ارتودنسی انجام نشود

اگر ارتودنسی برای بیماران دارای ناهنجاری های فک و دندان انجام نشود عوارض مختلفی برای بیماران بروز می کند. از جمله این عوارض می توان به پوسیدگی دندان ها، مشکلات لثه ای، خوب جویده نشدن غذا و مشکلات گوارشی اشاره کرد. همچنین سر درد مشکلات TMJ و احساس درد در گردن، شانه و پشت از دیگر عوارض ناهنجاری های فک و دندان و انجام ندادن درمان ارتودنسی می باشد. همچنین دندان های کج و نامرتب به زیبایی ظاهر بیمار آسیب می زند.

مزایای استفاده از درمان ارتودنسی عبارتند از دهان سالم، ظاهر لذت بخش، و دندانهایی که احتمالا طول عمر بیشتری دارند. متخصص درمان در این زمینه به نام ارتودنتیست یا همان متخصص ارتودنسی شناخته می شود.

چگونه متوجه می شوید که به ارتودنسی نیاز دارید؟

فقط دندانپزشک یا متخصص ارتودنسی می تواند تعیین کند که آیا شما می توانید از ارتودنسی استفاده کنید یا خیر. به کمک ابزارهای تشخیصی که شامل یک تاریخچه کامل پزشکی و دندانپزشکی هستند، یک معاینه بالینی، مدل های گچ دندان هایتان و تصویر برداری اختصاصی، یک پزشک ارتودنتیست می تواند تصمیم بگیرد آیا ارتودنسی نیاز دارید یا خیر. و این ارتودنتیست است که می تواند طرح درمانی صحیحی برای رفع مشکل دندان ها پیشنهاد دهد.
اگر به یکی از وضعیت های زیر دچار هستید ممکن است نامزد انجام ارتودنسی باشید.

• Overbite، زمانی که دندانهای فوقانی هم پوشانی عمودی زیادی بر روی دندانهای ردیف پایین دارند.
• Underbite، به ظاهر “بولداگ” معروف است که در آن دندان های ردیف پایین خیلی جلوتر از دندان های فوقانی قرار می گیرد و ردیف بالا بیش از حد عقب هستند.
• Crossbite، هنگام جویدن دندانهای بالا از بعد عرضی به درستی بر روی دندانهای پایین قرار نمی گیرند.
• overjet، اورجت (برجستگی) زمانی است که دندان های جلوی بالایی بیش از حد به جلو کشیده می شوند یا دندان های پایین به اندازه کافی به جلو کشیده نمی شوند.
• Open bite، یا باز بودن بین دو فک در ناحیه جلو عقب یا کناره ها. در کسانی که اپن وضعیت در دندانهای جلویی آنها وجود دارد هنگامی که دندانهای آسیای آنها روی هم قرار می گیرند دندان‌های جلویی بالا و پایین به هم نمی‌رسند و در نتیجه فضایی بین این دو ایجاد می‌شود.
• Misplaced midline یا خط میانی نابجا – هنگامی که خط میانی دندان های فوقانی با خط میانی دندان های پایینی در یک راستا قرار نمی گیرند.
• Spacing یا فاصله، فضاهای بین دندان ها که ممکن است بر اثر از دست دادن یک دندان یا حتی رشد ناقص یا عدم رشد یک دندان به وجود بیاید.
• Crowding یا شلوغی دندان، زمانی که تعداد زیادی دندان (بیشتر از حد نرمال) در یک ردیف دندانی قرار می گیرند. این وضعیت منجر به روی هم افتادن دندانها می شود.